Η διαδικασία της αλλαγής

Ζω για το κάτι πιο πέρα. Ποτέ δεν αρκούμαι σε όσα έχω, ποτέ δεν είμαι ικανοποιημένος απόλυτα. Πάντα κάτι με τρώει, κάτι με βασανίζει, κάτι με σπρώχνει να μην επαναπαυτώ και να προχωρώ διαρκώς έστω και με τα χίλια ζόρια. Νιώθω διαρκώς την παρουσία αυτού του "κάτι" και τον αέναο εμφύλιο πόλεμο που διεξάγει με το νωθρό, αδρανές κομμάτι του εαυτού μου. Μια διαρκής πάλη, ένας διαρκής συναγερμός, μια διαρκής ανησυχία κι αναταραχή που νιώθω να μαίνεται εντός μου από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο.
Όταν πραγματοποιώ βήματα προς τα εμπρός, όταν "αλλάζω επίπεδο" κι αποκτώ μια καινούρια οπτική, έναν καινούριο τρόπο θέασης του κόσμου, τότε αυτό το "κάτι", αυτή η εσωτερική παρόρμηση εξασθενεί και λουφάζει και ως αποτέλεσμα αυτού εγώ βιώνω μια σύντομη περίοδο γαλήνης. Μετά από λίγο καιρό όμως, το "τσίγκλισμα" αρχίζει εκ νέου και εγώ παίρνω πάλι τον ανήφορο. Αυτή η κατάσταση κατά καιρούς γίνεται απίστευτα ψυχοφθόρα! Κατά καιρούς γίνεται τόσο έντονη σε σημείο να με πιάνει απελπισία και να θέλω να παραιτηθώ τελείως από τα πάντα. Λειτουργεί σαν μια ενοχλητική υπενθύμιση που αιωρείται από πάνω μου και δε με αφήνει να χαρώ σχεδόν τίποτε. Τις περιόδους αυτές της έντονης κρίσης, όση βοήθεια κι αν λάβω έξωθεν, τελικά τις ξεπερνάω με τη δική μου θέληση και δύναμη.
Η "αλλαγή επιπέδου" είναι μια μακροχρόνια διαδικασία στην πραγματικότητα. Για να πραγματοποιηθεί απαιτεί συσσώρευση πολλών διαφορετικών εμπειριών, συχνά τελείως αντιφατικών και αλληλοαναιρουμένων, καθώς και πολλά gigabytes γνώσεων και πληροφοριών (κάποιες εκ των οποίων μπορεί να φαντάζουν τελείως άχρηστες και άνευ νοήματος). Όμως τελικά, σε ένα χαοτικό σύμπαν όπου τα πάντα επηρεάζουν τα πάντα από πάντα και για πάντα, το ποια πληροφορία είναι σημαντική και ποια όχι, το ξεσκαρτάρισμα δηλαδή του τεράστιου όγκου των διατεθειμένων πληροφοριών που μας βομβαρδίζουν καθημερινά, συμβαίνει μόνο και μόνο εξαιτίας της περιορισμένης και πεπερασμένης φύσης της ανθρώπινης νόησης. Αυτό που μόλις είπα το θεωρώ πολύ σημαντικό και θέλω να επιμείνω λίγο. Το ότι η ανθρώπινη φύση έχει κάποια όρια και ότι διαθέτει κατάλληλους μηχανισμούς για να φέρνει τον κόσμο στα μέτρα της, έτσι ώστε να μην αποτρελαθεί εντελώς, δε σημαίνει ότι το Σύμπαν έχει τα όρια αυτά που του θέτουμε εμείς. Το ότι δε μπορώ εγώ ο άνθρωπος να συλλάβω κάποια (πολλά) πράγματα δε συνεπάγεται ότι δεν υπάρχουν κιόλας. Αυτό τώρα έτσι όπως το λέω μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, όμως οι περισσότεροι άνθρωποι δείχνουν να μην το έχουν συνειδητοποιήσει. Ο κόσμος μας δεν έχει όρια ούτε στεγανά. Όρια έχουν μόνο οι παρωπίδες που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων φορά με δική της επιλογή και βούληση, καθαρά. Οι περισσότεροι άνθρωποι απεχθάνονται το άγνωστο. Απεχθάνονται το "κάτι παραπέρα" που έλεγα και πριν. Καταπνίγουν εν τη γενέσει της την εσωτερική αυτή παρόρμηση, την βασανιστική μεν, ζωοοποιό δε! Επιδιώκουν ησυχία, τάξη και ασφάλεια με κάθε κόστος! Ναι ακόμη και σε βάρος της προσωπικής τους ανεξαρτησίας και ελευθερίας την οποία πανεύκολα θα παραδώσουν στον οποιονδήποτε "καλοθελητή" για να διασφαλίσουν τα πιο πάνω "αγαθά", μη γελιέστε.

Επανέρχομαι σε αυτό που έλεγα πρωτύτερα. Κάθε φορά που συνειδητοποιώ ότι λαμβάνει χώρα η "αλλαγή επιπέδου" (ή καλύτερα ότι είναι κοντά στο να ολοκληρωθεί, αφού αυτή καθαυτή είναι μια μακροχρόνια διαδικασία όπως ανέφερα και πριν) συμβαίνουν διάφορα γεγονότα είτε προκαλούμενα από εμένα είτε και "συμπτώσεις" (δεν πιστεύω στην τετριμμένη ερμηνεία περί συμπτώσεων αλλά αυτό θα το αναλύσω σε άλλο post) τα οποία διαδραματίζουν έναν καταλυτικό ρόλο στη διαδικασία της μετάβασης σε ένα νέο επίπεδο διευρυμένης αντίληψης του κόσμου. Ναι, καταλυτικό με την αληθινή σημασία του όρου (ως γνωστόν, στη χημεία ο καταλύτης είναι η ουσία που θα συμμετάσχει, όχι άμεσα, σε μια χημική αντίδραση με στόχο να επιταχύνει την πραγμάτωση της). Αυτά τα γεγονότα αποτελούν μικρά ή μεγαλύτερα σοκ για το υποκείμενο και συμβάλλουν ακριβώς στο να γίνει όσο το δυνατόν πιο σύντομη η επώδυνη διαδικασία της απαγκίστρωσης από το προηγούμενο επίπεδο και της μετάβασης σε ένα νέο. Αυτό συμβαίνει διότι, για να επανέλθω στα προηγούμενα, μέσα στον άνθρωπο υπάρχει μια πολύ ισχυρή τάση για στασιμότητα, για ησυχία, για μη αλλαγή. Όταν η συνειδητοποίηση της επικείμενης αλλαγης κλονίζει το υπάρχον "σύστημα", ενεργοποιείται αυτή η τάση κι ο άνθρωπος εμφανίζεται πολύ διστακτικός για να κάνει το κρίσιμο βήμα που θα του δώσει μια νέα, διευρυμένη, αντίληψη. Τα διάφορα σοκ, συμπυκνωμένα συνήθως σε μια πολύ μικρή χρονική περίοδο, επενεργούν έτσι ώστε να δώσουν την κατάλληλη ώθηση, να παρασύρουν κυριολεκτικά τον άνθρωπο, ώστε να πραγματοποιήσει αυτό το κρίσιμο τελευταίο βήμα που τόσο πολύ διστάζει να κάνει, και ν'αρχίσει να βλέπει τον κόσμο πλεόν με άλλα μάτια.

Κι η ελικοειδής αυτή διαδικασία συνεχίζεται διαρκώς, και σηματοδοτεί την ατομική (και όχι μόνο) εξέλιξη η οποία αν σταματήσει επιφέρει τη στασιμότητα, το μαράζωμα και τελικά τον αναπόφευκτο θάνατο μια ώρα (ή και πολλά χρόνια) αρχύτερα...