Ο ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ

ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΕΡΕΥΝΗΤΗ

Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Greece

Αμφιταλαντευόμενος και αυτοαναιρούμενος, λίγο ξερόλας, λίγο κοινωνικός, λίγο mainstream, πολύ αιρετικός,μονίμως σε εσωτερικό αναβρασμό γενικώς.

Δευτέρα, Ιουνίου 26, 2006

Ο γάμος μου (by David Lynch)

(Ξανά)παντρεύτηκε και η Νικόλ... Άκουγα χθες στο ρεπορταζ του πιο δροσερού και νεανικού δελτίου ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης όλα τα παραλειπόμενα από το γάμο στην Αυστραλία. Έμαθα λοιπόν από την καλή ρεπόρτερ Άννα-Μαρία-Χριστίνα Τσορμπατζίδου πως την σκηνοθετική επιμέλεια του γάμου της ανέλαβε ο γνωστός σκηνοθέτης Baz Luhrmann (γνωστός για 2 πράγματα σε μένα τουλάχιστον, για το Moulin Rouge και για το Sunscreen, το τραγούδι-απαγγελία με οδηγίες χρήσης για τη ζωή). Και σκεφτόμουν ποιος σκηνοθέτης θα ήταν ο κατάλληλος για να στήσει τον δικό μου γάμο. Συσκέφθηκα με τον εαυτό μου και το πόρισμα δεν άργησε να βγει: David Lynch φυσικά!

Τηλεφώνησα στον David, του ανακοίνωσα την επιθυμία μου κι εκείνος δέχτηκε με μεγάλη χαρά. Μου ζήτησε λίγο χρόνο για να επεξεργαστεί το σενάριο και τη σκηνοθεσία της γαμήλιας τελετής και μου είπε ότι θα με έπαιρνε πίσω (τηλέφωνο) σε κανένα μισάωρο για να μου σκιαγραφήσει σε αδρές γραμμές τις ιδέες του σχετικά με το επικείμενο event του αιώνα (το γάμο μου ντε!). Μου έκανε μία ερώτηση μόνο, η οποία ήταν αν η νύφη έχει ήδη βρεθεί και όταν του αποκρίθηκα πώς όχι ακόμα είπε απλά: «Λαμπρά! Αυτό μου λύνει τα χέρια σε βαθμό που δε φαντάζεσαι»!

Μου ξανατηλεφώνησε μετά από καμιά ώρα και μου παρέθεσε όλες του τις σκέψεις. Συμφώνησα στον υπερθετικό βαθμό. «Το ήξερα ότι δεν θα με απογοήτευες, βρε συ Dave», του είπα. Ιδού λοιπόν σε σύνοψη το μεγαλοφυές του σενάριο για εκείνη τη βραδιά:

Η τελετή θα λάβει χώρα σε ένα παρεκκλήσι της αίρεσης των Ραελιανών πλησίον της Μονής Εσφιγμένου στο Άγιον Όρος. Οι καλεσμένοι θα είναι ακριβώς 23, ούτε παραπάνω ούτε παρακάτω. Πρώτος θα καταφτάσω εγώ στον ιερό ναό καβάλα σε ένα ροζ παιδικό ποδήλατο με καλαθάκι στην μπροστινή πλευρά. Μες στο καλαθάκι θα βρίσκεται η ανθοδέσμη και μια ακέφαλη κούκλα. Θα φοράω μαύρα παπούτσια, μαύρα παντελόνια, μαύρο σακάκι και ένα έντονα κόκκινο ζιβάγκο. Θα ξεπεζέψω στον περίβολο του ναού και θα πάρω την ανθοδέσμη. Με το που αφήσω το ποδήλατο αυτό θα πέσει κάτω και θα διαλυθεί σε χίλια κομμάτια. Η αρχιτεκτονική του ναού θα παραπέμπει σε Μεγάλους Παλαιούς, Κθούλου και ημιβυθισμένη Ρ'λυε (βλέπε και Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ). Αποτρόπαιες γωνίες, τερατώδεις καμπύλες, βλάσφημα σχέδια, αποκρουστικές σκαλιστές μορφές, όλα τα σχετικά. Η πρωτοτυπία εδώ συνίσταται στο ότι θα φεγγοβολά ένα αρρωστημένο κιτρινιάρικο χρώμα το οποίο όμως θα αποκτά κατά καιρούς μωβ, πορφυρές και άλικες αποχρώσεις. Συμβολίζει την αύρα του «ζωντανού ναού του μεγάλου μυστηρίου» σύμφωνα με τον David.

Θα μπω στο εσωτερικό του ναού κρατώντας την ανθοδέσμη στο αριστερό μου χέρι. Ο ναός στο εσωτερικό του θα είναι ένα τυπικό παρεκκλήσι σαν αυτά που έχουμε δει τόσες και τόσες φορές σε αμερικάνικες ταινίες και σειρές. Θα επικρατεί νεκρική σιγή. Οι καλεσμένοι θα είναι όλοι ήδη καθισμένοι στις θέσεις τους. Η κάμερα στο σημείο εκείνο θα εστιάσει πάνω τους για να διαπιστωθεί έτσι πως δεν είναι οι ίδιοι οι καλεσμένοι παρόντες, αλλά κάποια πολύ παραστατικά κέρινα ομοιώματα τους, τύφλα να'χει η Μαντάμ Τισσό! Στα δε πρόσωπα όλων θα είναι ζωγραφισμένη μια έκφραση απόλυτου τρόμου. Εγώ θα προχωρήσω και θα σταθώ μπροστά από το ιερό παραμένοντας βλοσυρός κι ανέκφραστος. Θα περάσουν 2-3 λεπτά όπου τίποτα δε θα συμβεί. Τη νεκρική ακινησία και σιγή θα διακόψει η είσοδος του ιερέα. Θα μπει κι αυτός από την κεντρική είσοδο και θα έρθει και θα σταθεί μπροστά μου. Θα φοράει κατάλευκα άμφια τα οποία θα έχουν ένα μόνο σχέδιο στο μπροστινό τους μέρος. Αυτό θα είναι ο Εσταυρωμένος πάνω σε έναν τετραδιάστατο σταυρό, μια απομίμηση του γνωστού πίνακα του Νταλί. Ο παπάς θα μοιάζει εμφανισιακά...έχετε δει το CryBaby με τον Johnny Depp? Θα είναι σαν τον πρωταγωνιστή στην ταινία με το ίδιο τατουάζ δακρύων στην άκρη των ματιών, μόνο φανταστείτε τον καμιά 40αριά χρόνια γηραιότερο.

Ο παπάς θα παραμείνει αμίλητος για λίγα δευτερόλεπτα κοιτώντας με κατάματα. Ξαφνικά θα βγάλει από την τσέπη του ένα μικρό σε διαστάσεις, παλιό, μισοσκισμένο και με κιτρινισμένες σελίδες καφέ βιβλίο και θ'αρχίσει να ψέλνει μονότονα σε μία εντελώς ακατάληπτη γλώσσα. Μετά από λίγα λεπτά θα σταματήσει για να φωνάξει (σε καταληπτή γλώσσα, εννοείται): --«Η νύφη μπορεί τώρα να εισέλθει».

Καμία απάντηση.

-«Η νύφη μπορεί τώρα να εισέλθει», πιο δυνατά αυτή τη φορά.

Απόλυτη σιωπή κι αυτή τη φορά.

-«Η νύφη μπορεί τώρα να εισέλθει», με στεντόρεια φωνή. Η ηχώ που θα δημιουργηθεί θα δώσει έναν υποβλητικό τόνο στο όλο σκηνικό.

Αυτή τη φορά σαν απόκριση στο κάλεσμα του ιερέα θα έρθει μια στριγκλιά σαν κρώξιμο από την κατεύθυνση της οροφής της εκκλησίας. Ένα σκοινί θα ξεδιπλωθεί από την οροφή προς το πάτωμα. Και μια μαϊμού θα κατέβει. Η μαϊμού θα φοράει ένα πολύ ωραίο νυφικό. Η νύφη θα είναι η μαϊμού.

Θα έρθει και θα σταθεί δίπλα μου ακριβώς. Εγώ θα την κοιτάω με τρυφεράδα και στοργή. Θα σκύψω και θα της ψιθυρίσω στο αυτί: «Είσαι πολύ όμορφη σήμερα αγάπη μου. Εκείνη σε απάντηση θα σκούξει δυνατά, τόσο δυνατά που θα μπορούσε να ξεκουφάνει άνθρωπο. Ο παπάς θα πει: «Πάρε αγκαλιά τη νύφη, τέκνο μου, μη φοβάσαι, εδώ είναι ο οίκος του Θεού μας». Θα την πάρω αμεσως αγκαλιά, υπακούοντας στον ιερέα. «Ωραία», θα πει αυτός. «Και τώρα ήρθε η ώρα της χαρμόσυνης λειτουργίας. Φώτα, μουσική!».

Θα ακουστεί ο ήχος ενός μηχανισμού που τίθεται σε λειτουργία και μια ξύλινη ράμπα θα αρχίσει να κατεβαίνει πίσω από τον ιερέα. Πάνω σε αυτή θα βρίσκεται μια μπάντα που θα διαθέτει το στήσιμο, το ντύσιμο και το στάιλινγκ μιας τυπικής 50s-60s rock 'n roll μπάντας. Πάνω στο τύμπανο θα είναι γραμμένο το όνομα: The Blue Pixies. Θα είναι κενή μόνο η θέση του τραγουδιστή. Με το που φτάσει η ράμπα στο έδαφος και σταματήσει να ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος γκρου-γκρου της τροχαλίας, ο παπάς θα πετάξει τα άμφια από πάνω του, αποκαλύπτοντας μια ομοιόμορφη αμφίεση με αυτή της υπόλοιπης μπάντας και με μια θεατρική κίνηση θα πηδήξει πάνω στη ράμπα. Οι μουσικοί θα αρχίζουν να παίζουν τις πρώτες νότες από μια πολύ γνωστή 60s μπαλάντα του Roy Orbisson. Μετά από λίγο ο lead singer-ιερέας θάρχίσει να ερμηνεύει:«Only the lonely, shu-ba, shuba, shuba, know the way I feel tonight, shuba, shuba...». Εννοείται ότι τα shu-ba, shuba θα είναι τα cheesy backing vocals. Το γκρουπ θα συνεχίσει να παίζει το τραγούδι μέχρι που ξαφνικά ο ήχος ενός πυροβολισμού θα διακόψει απότομα το τραγούδι. Ο ιερέας θα πέσει νεκρός, χτυπημένος από μια σφαίρα στο δόξα πατρί. Θα τον έχει πυροβολήσει ο Σερίφης.

Όχι ο Γιάννης Σερίφης ούτε ο Θωμάς. Ο Σερίφης ήταν ο γυμνασιάρχης στο γυμνάσιο του γαμπρού. Αποκαλείτο έτσι λόγω του επιβλητικού παροουσιαστικού του. Πανύψηλος, 2 μέτρα με καμπούρα παρακαλώ, με τεράστια χέρια, πρόσωπο ανέκφραστο κι ένα βλέμμα δολοφονικό που θα έκανε και τον Τσαρλς Μπρόνσον να...σκιαχτεί. Όταν έμπαινε στην τάξη να διδάξει (αγωγή του πολίτη) ή να κάνει κάποια ανακοίνωση έπρεπε οι μαθητές να σηκωνόντουσαν όρθιοι. Το ίδιο κι όταν αποχωρούσε. Μια μοναδική φορά είχαν αποπειραθεί να κάνουν κατάληψη κάποιοι μαθητές επί των ημερών του και είχε σπάσει το λουκέτο με τα ίδια του τα χέρια. Ήταν ένας old school καθηγητής, βγαλμένος θαρρείς από το Νόμο 4000.

Τέλος απαραίτητης παρένθεσης. Ο Σερίφης ερχόμενος από πίσω μου θα προχωρήσει αργά και αποφασιστικά προς το μέρος μου. Αυτή τη φορά θα είναι όντως ντυμένος σα σερίφης από το Φαρ-Ουέστ με καπέλο, γιλέκο, τζιν, μπότες και ένα χρυσό αστέρι στο πέτο. Η κάννη από το πιστόλι που θα κρατάει στο χέρι του έχοντας μόλις πυροβολήσει τον ιερέα θα είναι ακόμη καπνισμένη. Εντωμεταξύ ο μηχανισμός της ράμπας θα έχει τεθεί ξανά σε λειτουργία ανεβάζοντας την ξανά προς τα πάνω και απομακρύνοντας την από το πλάνο με τους μουσικούς να παραμένουν ανέκφραστοι σαν να μην έχει γίνει απολύτως τίποτε ή σαν να γνωρίζουν ότι έχουν ήδη επιτελέσει το ρόλο τους με επιτυχία. Ο Σερίφης θα σταθεί μπροστά μου. Εγώ θα αφήσω κάτω τη μαϊμού με πολλή προσοχή και αυτή αφού θα βγάλει το νυφικό της κρώζοντας θα φύγει από την πόρτα. Εκείνος θα περιμένει να φύγει και θα μιλήσει:

-«Στο είχα πει [επίθετο] ότι αν με έβλεπες για δεύτερη φορά αφότου αποφοίτησες, πάει να πει ότι δεν τα κατάφερες»

Θα έστρεφε εν συνεχεία την ακόμη καπνισμένη κάννη προς το μέρος μου και θα πυροβολούσε. Ένα ξερό κλικ θα ακουγόταν. Το όπλο θα είναι άδειο.

-«Ούτε να πεθάνεις με αξιοπρέπεια και φορώντας τις μπότες σου δεν είσαι ικανός [επίθετο]». Αυτό θα έλεγε, θα έβαζε το εξάσφαιρο στη θήκη της ζώνης του και θα αποχωρούσε με βήμα σταθερό.

Εγώ θα απέμενα μόνος. Και τότε σ'ένα ξέσπασμα θα έπεφτα στα γόνατά μου θα άρπαζα το νυφικό που είχε αφήσει η μαϊμού στα χέρια μου και θα άρχιζα να κλαίω. Γοερά κι ακατάπαυστα. Θα έκλαιγα γιά ώρα πολλή μέχρι που να στερέψω από δάκρυα, να αδειάσω από τα πάντα, από όσα κρατούσα μέσα μου τόσα χρόνια.

Κι ύστερα θα σηκωνόμουν και θα έφευγα. Όπως θα έφτανα όμως στην πόρτα θα πάθαινα ένα ξεφνικό εγκεφαλικό και θα τιναζόμουν σαν να με χτύπησε αστραπή. Κι ύστερα απλά θα σωριαζόμουν στο έδαφος σαν ένα άδειο σακί από πατάτες...

Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006

Geronymo Groovy

Ρε παιδιά, θυμάται κανείς ποιος είναι ο τίτλος του τραγουδιού του οποίου μια ελαφρώς διασκευασμένη εκδοχή έπαιζε όταν «έπεφτε» το σήμα του Geronymo Groovy του παλιού ραδιοφωνικού σταθμού;

Δευτέρα, Μαΐου 15, 2006

Έλλη...

Περιμένω εσένα...

Ναρθεις να με πάρεις αγκαλιά και να τα ξεχάσω όλα...Να με χαϊδέψεις με τρυφερότητα και να μέ ηρεμήσεις...Να μην αναλώνομαι πλεόν σε ομφαλοσκοπήσεις και ταβανοθεραπείες γιατί δε θα το έχω ανάγκη...Να μην χρειάζεται να εξηγώ και να αιτολογώ τίποτα ούτε σ'εσένα ούτε και στον εαυτό μου...Θα είσαι εκεί κι αυτό θα μου αρκεί...

Οι γκρίζες και μουντές ημέρες θα αποκτήσουν ξάφνου νόημα όταν έρθεις...Θα μπορώ να υπομένω τα πάντα, να πήζω χωρίς να μιλάω, ακόμη και να σκύβω το κεφάλι αδιαμαρτύρητα...Η σκέψη και μόνο ότι θα σε δω, έστω και για λίγο, για ένα φιλί στα πεταχτά, για μια αγκαλίτσα, θα φτάνει και θα περισσεύει για να αποκτούν οι άχρωμες και άοσμες ημέρες της ρουτίνας τα χρώματα του ουράνιου τόξου και την απριλιάτικη ευωδιά των λουλουδιών και της φύσης που ξυπνάει...

Έλεγα ότι μπορεί και να μη σε χρειαστώ, ότι με παίρνει να στηριχτώ στις δικές μου δυνάμεις για να προχωρήσω...Πόσο λάθος είχα...Έχω μπλοκάρει κι έχω εισέλθει σ'έναν φαύλο κύκλο εξαιτίας της απουσίας σου...Πάω να κάνω δύο βήματα και αμέσως ζαλίζομαι και τρικλίζοντας επιστρέφω στο σημείο από όπου ξεκίνησα...Κάθε φορά και πιο νικημένος και πιο «άδειος»...Έχω ανάγκη από την αύρα σου να με αναζωογονήσει...Πόση αντίθεση κάνει το ζωηρό άλικο χρώμα της με το αρρωστημένο γκρίζο της δικής μου...

Που είσαι;Ποια ίχνη πρέπει να ακολουθήσω για να σε βρω; Δεν το γνωρίζω...

«Insecure...what you're gonna do...feel so small they could step on you...called you up...answer machine...when the human touch is what I need, what I need, what I need...is you...I need you...»

Τα πράγματα που νοσταλγώ πιο πολύ στη ζωή είναι αυτά που ποτέ δεν έζησα...

Παρασκευή, Μαΐου 12, 2006

Ο εφιάλτης στο δρόμο με τα κλισέ

-Σημασία δεν έχει η νίκη, σημασία έχει η συμμετοχή (ναι καλά εντάξει!)
-Ζήσε κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία (και γιατί όχι σα να είναι η πρώτη;)
-Δεν υπάρχουν πια ενδιάμεσες (καιρικά) εποχές (μήπως φταις κι εσύ όμως που έχεις εξελιχθεί σε ένα εντελώς υποχόνδριο ον που όταν η θερμοκρασία είναι κάτω από τους 20 δεν μπορεί χωρίς καλοριφέρ και πάνω από τους 25 χωρίς air-condition; Λέω, μήπως;)
- Δεν πιστεύω απόλυτα στα ζώδια, αλλά κάποιες γενικές αρχές ισχύουν (ναι, κάποιες ποοοολυ γενικές και ασαφείς ,θα προσθέσω, αρχές, οι οποίες αναδιατυπώμενες ή και όχι, μπορούν να βρουν εφαρμογή στον κάθε άνθρωπο.)
-Πρέπει να κολυμπήσεις στα βαθιά για να τα καταφέρεις (θέλω τα μπρατσάκια μουουουου!!!)
-Τα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι ήταν πιο ηθικοί/αγνοί/καλοπροαίρετοι (μιλάς φαντάζομαι για τα χρόνια εκείνα που οι άνθρωποι αλληλοσφάζονταν και βασανίζονταν σε εξορίες για τα πιστεύω τους...Επίσης, έχεις ακουστά την έννοια της εντροπίας;)
-Αύριο μεθαύριο που θα παντρευτείς... (γιαγιά μη με αγχώνεις! Θα παντρευτώ μετά από 10 χρόνια! Κι επίσης βάσει της δικής σου χρονικής κλίμακας σε καμιά εβδομάδα θα έχω πεθάνει! Εκτός κι αν αναφέρεσαι σε γεωλογικές ημέρες...)
-Αν δεν δουλέψετε πολύ τώρα που είστε νέοι, πότε θα το κάνετε; (Σωστό! Και έχουμε μπόλικο χρόνο να χαρούμε τη ζωή μας από τα 70 μας και μετά!)
-Φταίει η πολιτεία! (του Άρκανσω ή του Κεντάκι;)
-Να είσαι πάντα ο εαυτός σου! (...)
-Κοίτα τα χάλια μας σαν κράτος! Στο εξωτερικό δεν υπάρχουν αυτά (Φυσικά! Πουθενά στο εξωτερικό! Ούτε στη Βόρεια Κορέα και στη Σομαλία!)
-Έλα μωρέ τώρα! Ξενέρωτοι Άγγλοι/Γερμανοί/Γάλλοι είμαστε εμείς τώρα ναούμε; (Γιατί είμαι σχεδόν σίγουρος ότι όλοι αυτοί οι «ξενέρωτοι» γαμάνε πολύ περισσότερο από εσένα τον Ελληνάρα;)
-Στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη φιλότιμο! (Ναι, βέβαια! Γι'αυτό εξάλλου και είμαστε μεταξύ των πρώτων στον κόσμο στους δείκτες διαφθοράς και παραοικονομίας!)
-Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες. (Εντάξει, σωστό είναι, αλλά έχω βαρεθεί να το ακούω πλέον!)
- Έχεις βύσμα; Αν δεν έχεις, δεν πας πουθενά! (Όχι, μωρέ εντάξει, λέω να βασιτώ στο φιλότιμο!)
-Όλα πια έχουν ακριβύνει και ο καταναλωτής είναι στο έλεος των κερδοσκόπων (ακολουθεί σύντομα μάθημα στοιχειωδών οικονομικών: Αγαπητέ καταναλωτή αν δεν αγοράσεις το ακριβό προϊόν θα μειωθεί η ζήτηση του. Αν μειωθεί η ζήτησή του, με σταθερή την προσφορά θα μειωθεί κι η τιμή του. Από το 1776 τα έλεγε ο Αδάμ Σμιθ...)
-Έκανε κατάθεση ψυχής. (πόσο πάει το επιτόκιο σε αυτήν την περίπτωση, αλήθεια;)
-Η αστυνομία εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό. (από πότε μέχρι πότε είναι αυτή η κυνηγετική περίοδος;)
and last but least:
-Οι φίλοι φαίνονται μόνο στα δύσκολα/στα εύκολα/στις στενοχώριες/στις χαρές. (οι φίλοι φαίνονται σε όλες αυτές τις στιγμές και η φιλία μόνο έτσι σφυρηλατείται, αν έχεις δηλαδή ζήσει τον άλλο σε διαφορετικές στιγμές της ζωής του και της ζωής σου έτσι ώστε να μετρήσεις τις διάφορες αντιδράσεις του και τη συμπεριφορά του σε κάθε περίπτωση και να κάνει κι αυτός το ίδιο μ'εσένα...)

Απορία

Απορία αδαούς: Γιατί χρησιμοποιούμε την έκφραση: το προφίλ του τάδε ηθοποιού, αθλητή, τραγουδιστή, επιστήμονα, της τάδε εταιρίας, οργανισμού κτλ κτλ; Αν εξετάσεις μόνο το προφίλ ενός ανθρώπου σχηματίζεις μια αποσπασματική εντύπωση για τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και μπορεί να σε παρασύρει σε μονόπλευρα λάθος συμπεράσματα ως προς το π.χ. αν είναι όμορφος ή αν έχει έντονα χαρακτηριστικά. Για να σχηματίσεις μια ολοκληρωμένη εικόνα, θα πρέπει να τον δεις ανφάς, έτσι δεν είναι;

Συμπέρασμα: Μη δίνετε καμία βάση στα διάφορα προφίλ των διαφόρων διασήμων ή και ασήμων, των διαφόρων επιχειρήσεων και οργανισμών που βλέπετε στην τηλεόραση και διαβάζετε στις εφημερίδες. Παρουσιάζουν επιλεκτικά στοιχεία για το ποιόν του τάδε πολιτικού ή της τάδε στάρλετ, αποσιωπόντας συχνά κρίσιμες λεπτομέρειες που όχι μόνο κάνουν τη διαφορά αλλά ενίοτε κρύβεται κι ο...Διάολος σε αυτές (Devil is in the details, δεν λένε;)! Για να έξαχθεί μια ολοκληρωμένη και σφαιρική άποψη για κάποιον, χρειαζόμαστε το ανφάς του, πάει και τελείωσε!

Και δεν λεπτολογώ καθόλου, διότι η επιλογή των λέξεων που χρησιμοποιούνται σε κάθε περίπτωση είναι εκείνος ο παράγοντας που καθορίζει, διαμορφώνει και παγιώνει το πλαίσιο της εκάστοτε παραγματικότητας...

Παρασκευή, Απριλίου 28, 2006

Περί έρωτος στις μέρες μας

Μια από τις μεγαλύτερες (αν όχι και η μεγαλύτερη) ανάγκες του ανθρώπου είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Δεν υπάρχει κανένας που θα μπορούσε να ζήσει μια ολόκληρη ζωή μέσα στο μίσος, στην απέχθεια, στην αφόρητη μοναξιά και στην απομόνωση από τους συνανθρώπους του χωρίς να τρελαθεί εντελώς. Πάντοτε χρειαζόμαστε ένα στήριγμα, ένα καταφύγιο, ένα χέρι βοηθείας που το βρίσκουμε στον/στην εκάστοτε αγαπημένο/η μας. Έχουμε ανάγκη του να γνωρίζουμε ότι πάντα υπάρχει κάποιος που μας σκέφτεται, νοιάζεται για εμάς και θα τρέξει να μας συμπαρασταθεί ό,τι κι αν μας συμβεί. Σίγουρα αυτό το ρόλο επιτελούν σε πολύ μεγάλο βαθμό η οικογένεια μας και οι φίλοι μας. Όμως κανείς δεν μπορεί να σου προσφέρει αυτήν την καταπληκτική αίσθηση της συναισθηματικής ολοκλήρωσης που βιώνεις όταν είσαι αγκαλιά με την κοπέλα (ή με το αγόρι, αλλά νισάφι πια με την political correctness, συμφωνείτε;) που είσαι ερωτευμένος. Όταν είσαι ερωτευμένος (και βρίσκεις κι ανταπόκριση στο συναίσθημα σου αυτό, γιατί στην αντίθετη περίπτωση...πρόβλημα) τότε πλημμυρίζεις από ευφορία, νιώθεις ότι τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει και ατενίζεις με μεγάλη αισιοδοξία τη ζωή σου. Θα έλεγε κανείς ότι ο έρωτας είναι κάτι το οποίο δικαιώνει την ίδια τη ζωή.

Ωραία όλα τα παραπάνω. Και αυτονόητα θα πούνε οι περισσότεροι, σίγουρα. Μάλιστα. Αφού λοιπόν είναι και ήταν απεξαπανέκαθεν (sic) αυτονόητα, γιατί στις μέρες μας όλο και περισσότεροι υιοθετούν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο ζήτημα αυτό; Γιατί γινόμαστε όλο και περισσότερο εαυτούληδες, κλεινόμαστε στο καβούκι μας και κοιτάζουμε μόνο την πάρτη μας; Γιατί ελάχιστοι φλερτάρουν πλεόν και όταν το κάνουν σε ορισμένες περιπτώσεις θεωρούνται και γραφικοί; Γιατί αγοράκια και κοριτσάκια αποχαυνωμένα από τις τηλεοράσεις και τα Nitro, έχουμε πλέον ανεβάσει τα στάνταρ μας στον ουρανό και αρνούμαστε να κάνουμε συμβιβασμούς στις σχέσεις μας απορρίπτοντας ότι θεωρούμε πως είναι έστω και μισή μονάδα κάτω από το «τέλειο» όπως το έχουμε πλάσει στο μυαλουδάκι μας; Γιατί λοιπόν (σαν συνέπεια όλων των παραπάνω) διστάζουμε να ερωτευτούμε και να «βουτήξουμε» στον έρωτα για κάποια, αδιαφορώντας για λίγο για το ενδεχόμενο να «πληγωθούμε» ή να «χάσουμε τον καιρό μας»; Και γιατί από την άλλη πολλοί από εμάς τρώμε απίστευτα κολλήματα με πρόσωπα ή καταστάσεις που αποδεδειγμένα μας έχουν προσφέρει σχεδόν μόνο άσχημα συναισθήματα και αρνούμαστε να προχωρήσουμε παρακάτω;

Δείγμα συλλογικής ανωριμότητας και παλιμπαιδισμού τα παραπάνω; Ίσως...Βέβαια είναι γεγονός ότι από την ίδια του τη φύση το ζήτημα του έρωτα και των λεγόμενων «αισθηματικών» ζητημάτων είναι εν πολλοίς ανεξιχνίαστο, απρόβλεπτο και χαοτικό. Πάντως είναι σίγουρα σούπερ παράδοξο το γεγονός πως στην εποχή της σχεδόν πλήρους σεξουαλικής απελευθέρωσης και του ξεπεράσματος παμπάλαιων ταμπού και στερεοτύπων, είναι για πολλούς ανθρώπους πιο δύσκολο από ποτέ να κάνουν μια σχέση που να στεριώσει ή και να βρουν έστω έναν ερωτικό σύντροφο.

Δεν πιστεύω ότι η ερωτική απελευθέρωση και η πλήρης κοινωνική αποδοχή των ελεύθερων σχέσεων και του ελεύθερου έρωτα χωρίς τύψεις και προκαταλήψεις είναι η αιτία του «κακού» όπως ισχυρίζονται πολλοί νεοπουριτανοί ή και παλαιοπουριτανοί, επειδή «ανοίξαν οι ασκοί του Αιόλου και επικρατεί η ερωτική ασυδοσία και ανηθικότητα» (πάγια θέση αυτών των ανθρώπων όχι μόνο για αυτό το ζήτημα αλλά και γενικότερα). Νομίζω πως η αιτία αυτής της κατάστασης της παρατεταμένης νευρικής κρίσης μιας κοινωνίας (και μιας νεολαίας πιο συγκεκριμένα που οφείλει να αποτελεί και τον πιο ζωντανό κι ανήσυχό της πυρήνα) λόγω...αυξημένου βαθμού αγαμίας, είναι το ότι αυτή η απελευθέρωση έχει γίνει μόνο στα χαρτιά και τυπικά! Ουσιαστικά όμως τα μυαλά των περισσοτέρων έχουν μείνει κολλημένα στα παλιά στερεότυπα και στην παλιά καλή «ηθική τάξη» κι έτσι λοιπόν είναι φυσικό να αντιδρούν με σπασμωδικό τρόπο στο σοκ της αλλαγής που έχει συντελεστεί και συντελείται τα τελευταία 30-40 χρόνια. Το κεφάλι μας το κλούβιο είναι αυτό λοιπόν που χρήζει ξαραχνιάσματος και ξεσκονίσματος μπας κι έρθει στα συγκαλά του, κάνει ένα update όλων αυτών των εξελίξεων και αποδεχτεί αυτήν την κατάσταση που προσφέρει και τόσες περισσότερες ευκαιρίες πειραματισμού και σίγουρα μεγαλύτερη ποικιλία ερωτικών απολαύσεων απ'ότι η «παλιά καλή ηθική τάξη κι ασφάλεια».

Και το συναίσθημα θα πει κάποιος; Το ρομάντζο; Μα ποιος είπε ότι το ένα ακυρώνει το άλλο; Να μια ακόμα χαρακτηριστικότατη πουριτανική αντίληψη, ότι δηλαδή η ερωτική απελευθέρωση σκότωσε το συναίσθημα στις ερωτικές σχέσεις και πλέον κυριαρχεί μόνο το σεξ, σεξ, σεξ! Το στερεότυπο εδώ είναι η άσπιλη κι αμόλυντη παρθένα που περίμενε το παλικάρι πάνω στο άσπρο άλογο για να ερωτευτεί και να του δώσει το «άνθος» της την πρώτη νύχτα του γαμου τους. Μα αυτά δεν υπάρχουν πλέον, θα πείτε γελώντας! Μα εκεί ακριβώς έγκειται κατά τη γνώμη μου το όλο θέμα! Ναι, όντως πλέον οι περισσότερες κοπέλες και τα αγόρια χάνουν νωρίς την παρθενιά τους και η παραπάνω εικόνα φαντάζει αστεία. Όμως συνειδητά ή υποσυνείδητα, οι αναχρονιστικές πουριτανικές αντιλήψεις και τα στερότυπα αυτά κυριαρχούν ακόμη στην κοσμοθεωρία των περισσοτέρων από εμάς! Έτσι δημιουργείται ένα ισχυρό κι αξεπέραστο μέχρι στιγμής conflict μεταξύ της πραγματικότητας όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια από την μία πλευρά, και του «ιδεατού», «ονειρικού» και πάνω απ'όλα «ηθικού» κόσμου που συντηρούμε πεισματικά σαν μόνη αποδεκτή εικόνα στο μυαλό μας οι περισσότεροι από εμάς.

Να λοιπόν η βασική αιτία του συναισθηματικού μπάχαλου, της αγαμίας και των πολλαπλών νευρώσεων συνεπώς, των νέων στις μέρες μας...

Πέμπτη, Απριλίου 27, 2006

Η μέρα της μαρμότας

Στην ταινία «Η μέρα της μαρμότας» ο Μπιλ Μάρρεϋ ζει την ίδια μέρα συνεχώς. Ό,τι κι αν κάνει ξυπνάει κάθε πρωί στις 7 στην ίδια μέρα ξανά και ξανά. Και μάλιστα η μέρα αυτή δεν είναι όποια κι όποια, είναι μία από τις χειρότερες της ζωής του: απεσταλμένος ενός τηλεοπτικού καναλιού σε ένα κωλοχώρι της Αμερικής που είναι από τα πιο βαρετά μέρη του κόσμου, μέσα στην καρδιά του χειμώνα έχοντας αναλάβει να καλύψει ένα ετήσιο έθιμο που έχει να κάνει με το αν μία μαρμότα θα αναγγείλει τον ερχομό της άνοιξης ή θα τον αναβάλλει για 2 μήνες ακόμη. Το μέρος είναι πληκτικό, οι ντόπιοι ασύλληπτα βαρετοί και το ρεπορτάζ που έχει αναλάβει να κάνει μια απίστευτη αγγαρεία. Και είναι υποχρεωμένος να βιώνει το ίδιο σκηνικό ξανά και ξανά αμέτρητες φορές.

Τη θεωρώ ως μία από τις πιο έξυπνες κωμωδίες που έχουν γυριστεί ποτέ. Το concept είναι ευρηματικότατο και ο τρόπος που δομείται όλη η ταινία γύρω από αυτό είναι τουλάχιστον αριστοτεχνικός. Οι κωμικές σκηνές είναι άφθονες και ξεκαρδιστικές, σχεδόν κλασικές θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει κάποιος. Η δε ερμηνεία του Μάρρεϋ είναι (ως συνήθως για αυτόν τον ηθοποιό) φανταστική, αν και είναι γεγονός ότι ο ρόλος αυτός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του. Για εμένα είναι από εκείνες τις ταινίες που και 20.000.000 φορές να τη δω δε θα τη χορταίνω. Αυτή είναι μία ανάλυση της ταινίας σε πρώτο επίπεδο.

Σε δεύτερο επίπεδο όμως θα έλεγα ότι η ταινία αυτή είναι βαθύτατα αλληγορική. Σάμπως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν βιώνει καθημερινά μια «μέρα της μαρμότας»; Η ρουτίνα, η καθημερινότητα, οι ίδιες παραστάσεις, τα ίδια κλισέ και οι ίδιες κουβέντες από φίλους, οικογένεια, συναδέλφους, ΜΜΕ. 250-300 μέρες της μαρμότας για τον κάθε άνθρωπο στη διάρκεια ενός έτους.

Το ερώτημα που θέτει η ταινία είναι: Και τώρα τι κάνουμε; Έχουμε μπλέξει σε μια κατάσταση της οποίας ας πούμε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο. Τηρούμε μοιρολατρική στάση, οργιζόμαστε, τα βάζουμε με όλους και με όλα; Ή προσπαθούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση μας εμείς με τις δικές μας δυνάμεις; Ο Μπιλ Μάρρεϋ στην ταινία περνάει από όλα τα στάδια: γκρίνια,απόρριψη, μοιρολατρία, οργή, αυτοκαταστροφικότητα. Και τελικά συνειδητοποιεί ότι όσο κι αν χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, τίποτα δεν πρόκειται ν'αλλάξει. αν δεν αποδεχτεί αρχικά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και κινούμενος αναγκαστικά στο περιοριστικό κι ασφυκτικό της πλαίσιο βρει τους τρόπους εκείνους για να ξεφύγει και ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει να ξεφύγει, να βελτιωθεί ο ίδιος και να περάσει καλά στην τελική, βρε αδερφέ. Αναπτύσσει λοιπόν μια θετική στάση, μαθαίνει πράγματα, θέτει στόχους, δημιουργεί. Και όταν πια είναι έτοιμος, όταν έχει πλέον αλλάξει κι ο ίδιος σαν άνθρωπος, τότε ως δια μαγείας πετυχαίνει το στόχο του και ξυπνάει επιτέλους την επόμενη μέρα από τη μέρα της μαρμότας με το κορίτσι που είναι ερωτευμένος (το οποίο στην προηγούμενη κατάστασή του δεν ήθελε ούτε να τον βλέπει) αγκαλιά στο ίδιο κρεβάτι.

Μήπως η ταινία αυτή είναι ένα μάθημα για όλους μας και το για το πως θα πρέπει να προσεγγίζουμε τη ζωή μας; Μήπως εκεί κρύβεται και το μυστικό της ευτυχίας για τον καθένα μας στην τελική; Πρώτο βήμα αποδοχή της αδυναμίας΄"βίαιης" ανατροπής της υπάρχουσας αρνητικής κατάστασης, δεύτερο βήμα προσωπική βελτίωση κι εξέλιξη και αγώνας έστω και υπό τις πλέον δυσμενείς συνθήκες και τρίτο βήμα αλλαγή της δυσμενούς κατάστασης η οποία όμως θα έρθει από μόνη της και σε χρονικό σημείο που δεν θα το περιμένουμε και ίσως δε θα μας πολυνοιάζει κιόλας!

Νομίζω ότι το βασικό μήνυμα της ταινίας είναι: Μην προσπαθείτε να αλλάξετε την ζωή σας, πριν συνειδητοποιήσετε ποιοι είστε και δουλέψετε με τους εαυτούς σας. Όταν το πράξετε και ανεβείτε εσείς επίπεδο σαν άνθρωποι τότε η ζωή σας θα αλλάξει με τρόπο που θα σας φανεί εντελώς αβίαστος...

Τρίτη, Απριλίου 11, 2006

Δεν έχω κανένα φίλο=είμαι ο κανένας?

Εικασία λαϊκής σοφίας, υποτίθεται οικουμενικής ισχύος: "Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι..."

Τι συμβαίνει όμως όταν δεν έχεις κανένα φίλο; Τότε αναγκαστικά δείχνεις στον άλλο το κενό, τον αέρα, το τίποτα άρα με αυτή τη συλλογιστική εύκολα ο άλλος θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εσύ είσαι ο κανένας. Εφόσον εσύ=ο φίλος σου και φίλος=κανένας άρα εσύ είσαι ο κανένας.

Δεν υπάρχεις αν δεν έχεις φίλους λέει η "λαϊκή σοφία".

Δηλαδή τι θέλει να μας πει τώρα? Πώς ο κάθε άνθρωπος είναι ετεροπροσδιορισμένος? Κανείς από εμάς δεν είναι αυτόφωτος, όλοι παίρνουν το φως τους από αλλού? Κι εξάλλου αν το πάμε έτσι σχηματίζεται μια ατέρμονη αλυσίδα που σε κάποιο σημείο θα πρέπει να τελειώνει (εγώ προσδιορίζομαι από τον φίλο μου κι ο φίλος μου όμως θα πρέπει να προσδιορίζεται κι αυτός από κάποιον άλλον εφόσον η πρόταση αυτή έχει οικουμενική ισχύ, έτσι δεν είναι?)

Εξάλλου μοναχικοί άνθρωποι χωρίς κανένα φίλο υφίστανται με σάρκα και οστά. Τους συναντάμε συχνά. Εφόσον υπάρχουν δεν είναι ο κανένας όμως. Έστω και μέσα στη δυστυχία, ζουν παρ'όλα αυτά. Άρα η παραπάνω εικασία δεν έχει οικουμενική ισχύ. Συνεπώς μαλακίες λέει η λαϊκή σοφία.

Μόλις απέδειξα με ατράνταχτα λογικά επιχειρήματα το άτοπο μιας γνωστής λαϊκής ρήσης. Σας καλώ να συνεχίσετε στο δρόμο που πρώτος εγώ χάραξα και να εξετάσουμε με αυστηρή μαθηματική λογική την αλήθεια τέτοιων ρήσεων-τσιτάτων του σοφού λαού (μας και άλλων λαών) για να δούμε πόσες τελικά ισχύουν στην πραγματικότητα και πόσες είναι λογικά διάτρητες και μπάζουν νερά από παντού. Επιτρέπεται (και ενθαρρύνεται) και η χρήση Vennειων διαγραμμάτων.