Περί έρωτος στις μέρες μας

Μια από τις μεγαλύτερες (αν όχι και η μεγαλύτερη) ανάγκες του ανθρώπου είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Δεν υπάρχει κανένας που θα μπορούσε να ζήσει μια ολόκληρη ζωή μέσα στο μίσος, στην απέχθεια, στην αφόρητη μοναξιά και στην απομόνωση από τους συνανθρώπους του χωρίς να τρελαθεί εντελώς. Πάντοτε χρειαζόμαστε ένα στήριγμα, ένα καταφύγιο, ένα χέρι βοηθείας που το βρίσκουμε στον/στην εκάστοτε αγαπημένο/η μας. Έχουμε ανάγκη του να γνωρίζουμε ότι πάντα υπάρχει κάποιος που μας σκέφτεται, νοιάζεται για εμάς και θα τρέξει να μας συμπαρασταθεί ό,τι κι αν μας συμβεί. Σίγουρα αυτό το ρόλο επιτελούν σε πολύ μεγάλο βαθμό η οικογένεια μας και οι φίλοι μας. Όμως κανείς δεν μπορεί να σου προσφέρει αυτήν την καταπληκτική αίσθηση της συναισθηματικής ολοκλήρωσης που βιώνεις όταν είσαι αγκαλιά με την κοπέλα (ή με το αγόρι, αλλά νισάφι πια με την political correctness, συμφωνείτε;) που είσαι ερωτευμένος. Όταν είσαι ερωτευμένος (και βρίσκεις κι ανταπόκριση στο συναίσθημα σου αυτό, γιατί στην αντίθετη περίπτωση...πρόβλημα) τότε πλημμυρίζεις από ευφορία, νιώθεις ότι τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει και ατενίζεις με μεγάλη αισιοδοξία τη ζωή σου. Θα έλεγε κανείς ότι ο έρωτας είναι κάτι το οποίο δικαιώνει την ίδια τη ζωή.

Ωραία όλα τα παραπάνω. Και αυτονόητα θα πούνε οι περισσότεροι, σίγουρα. Μάλιστα. Αφού λοιπόν είναι και ήταν απεξαπανέκαθεν (sic) αυτονόητα, γιατί στις μέρες μας όλο και περισσότεροι υιοθετούν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο ζήτημα αυτό; Γιατί γινόμαστε όλο και περισσότερο εαυτούληδες, κλεινόμαστε στο καβούκι μας και κοιτάζουμε μόνο την πάρτη μας; Γιατί ελάχιστοι φλερτάρουν πλεόν και όταν το κάνουν σε ορισμένες περιπτώσεις θεωρούνται και γραφικοί; Γιατί αγοράκια και κοριτσάκια αποχαυνωμένα από τις τηλεοράσεις και τα Nitro, έχουμε πλέον ανεβάσει τα στάνταρ μας στον ουρανό και αρνούμαστε να κάνουμε συμβιβασμούς στις σχέσεις μας απορρίπτοντας ότι θεωρούμε πως είναι έστω και μισή μονάδα κάτω από το «τέλειο» όπως το έχουμε πλάσει στο μυαλουδάκι μας; Γιατί λοιπόν (σαν συνέπεια όλων των παραπάνω) διστάζουμε να ερωτευτούμε και να «βουτήξουμε» στον έρωτα για κάποια, αδιαφορώντας για λίγο για το ενδεχόμενο να «πληγωθούμε» ή να «χάσουμε τον καιρό μας»; Και γιατί από την άλλη πολλοί από εμάς τρώμε απίστευτα κολλήματα με πρόσωπα ή καταστάσεις που αποδεδειγμένα μας έχουν προσφέρει σχεδόν μόνο άσχημα συναισθήματα και αρνούμαστε να προχωρήσουμε παρακάτω;

Δείγμα συλλογικής ανωριμότητας και παλιμπαιδισμού τα παραπάνω; Ίσως...Βέβαια είναι γεγονός ότι από την ίδια του τη φύση το ζήτημα του έρωτα και των λεγόμενων «αισθηματικών» ζητημάτων είναι εν πολλοίς ανεξιχνίαστο, απρόβλεπτο και χαοτικό. Πάντως είναι σίγουρα σούπερ παράδοξο το γεγονός πως στην εποχή της σχεδόν πλήρους σεξουαλικής απελευθέρωσης και του ξεπεράσματος παμπάλαιων ταμπού και στερεοτύπων, είναι για πολλούς ανθρώπους πιο δύσκολο από ποτέ να κάνουν μια σχέση που να στεριώσει ή και να βρουν έστω έναν ερωτικό σύντροφο.

Δεν πιστεύω ότι η ερωτική απελευθέρωση και η πλήρης κοινωνική αποδοχή των ελεύθερων σχέσεων και του ελεύθερου έρωτα χωρίς τύψεις και προκαταλήψεις είναι η αιτία του «κακού» όπως ισχυρίζονται πολλοί νεοπουριτανοί ή και παλαιοπουριτανοί, επειδή «ανοίξαν οι ασκοί του Αιόλου και επικρατεί η ερωτική ασυδοσία και ανηθικότητα» (πάγια θέση αυτών των ανθρώπων όχι μόνο για αυτό το ζήτημα αλλά και γενικότερα). Νομίζω πως η αιτία αυτής της κατάστασης της παρατεταμένης νευρικής κρίσης μιας κοινωνίας (και μιας νεολαίας πιο συγκεκριμένα που οφείλει να αποτελεί και τον πιο ζωντανό κι ανήσυχό της πυρήνα) λόγω...αυξημένου βαθμού αγαμίας, είναι το ότι αυτή η απελευθέρωση έχει γίνει μόνο στα χαρτιά και τυπικά! Ουσιαστικά όμως τα μυαλά των περισσοτέρων έχουν μείνει κολλημένα στα παλιά στερεότυπα και στην παλιά καλή «ηθική τάξη» κι έτσι λοιπόν είναι φυσικό να αντιδρούν με σπασμωδικό τρόπο στο σοκ της αλλαγής που έχει συντελεστεί και συντελείται τα τελευταία 30-40 χρόνια. Το κεφάλι μας το κλούβιο είναι αυτό λοιπόν που χρήζει ξαραχνιάσματος και ξεσκονίσματος μπας κι έρθει στα συγκαλά του, κάνει ένα update όλων αυτών των εξελίξεων και αποδεχτεί αυτήν την κατάσταση που προσφέρει και τόσες περισσότερες ευκαιρίες πειραματισμού και σίγουρα μεγαλύτερη ποικιλία ερωτικών απολαύσεων απ'ότι η «παλιά καλή ηθική τάξη κι ασφάλεια».

Και το συναίσθημα θα πει κάποιος; Το ρομάντζο; Μα ποιος είπε ότι το ένα ακυρώνει το άλλο; Να μια ακόμα χαρακτηριστικότατη πουριτανική αντίληψη, ότι δηλαδή η ερωτική απελευθέρωση σκότωσε το συναίσθημα στις ερωτικές σχέσεις και πλέον κυριαρχεί μόνο το σεξ, σεξ, σεξ! Το στερεότυπο εδώ είναι η άσπιλη κι αμόλυντη παρθένα που περίμενε το παλικάρι πάνω στο άσπρο άλογο για να ερωτευτεί και να του δώσει το «άνθος» της την πρώτη νύχτα του γαμου τους. Μα αυτά δεν υπάρχουν πλέον, θα πείτε γελώντας! Μα εκεί ακριβώς έγκειται κατά τη γνώμη μου το όλο θέμα! Ναι, όντως πλέον οι περισσότερες κοπέλες και τα αγόρια χάνουν νωρίς την παρθενιά τους και η παραπάνω εικόνα φαντάζει αστεία. Όμως συνειδητά ή υποσυνείδητα, οι αναχρονιστικές πουριτανικές αντιλήψεις και τα στερότυπα αυτά κυριαρχούν ακόμη στην κοσμοθεωρία των περισσοτέρων από εμάς! Έτσι δημιουργείται ένα ισχυρό κι αξεπέραστο μέχρι στιγμής conflict μεταξύ της πραγματικότητας όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια από την μία πλευρά, και του «ιδεατού», «ονειρικού» και πάνω απ'όλα «ηθικού» κόσμου που συντηρούμε πεισματικά σαν μόνη αποδεκτή εικόνα στο μυαλό μας οι περισσότεροι από εμάς.

Να λοιπόν η βασική αιτία του συναισθηματικού μπάχαλου, της αγαμίας και των πολλαπλών νευρώσεων συνεπώς, των νέων στις μέρες μας...