Έλλη...

Περιμένω εσένα...

Ναρθεις να με πάρεις αγκαλιά και να τα ξεχάσω όλα...Να με χαϊδέψεις με τρυφερότητα και να μέ ηρεμήσεις...Να μην αναλώνομαι πλεόν σε ομφαλοσκοπήσεις και ταβανοθεραπείες γιατί δε θα το έχω ανάγκη...Να μην χρειάζεται να εξηγώ και να αιτολογώ τίποτα ούτε σ'εσένα ούτε και στον εαυτό μου...Θα είσαι εκεί κι αυτό θα μου αρκεί...

Οι γκρίζες και μουντές ημέρες θα αποκτήσουν ξάφνου νόημα όταν έρθεις...Θα μπορώ να υπομένω τα πάντα, να πήζω χωρίς να μιλάω, ακόμη και να σκύβω το κεφάλι αδιαμαρτύρητα...Η σκέψη και μόνο ότι θα σε δω, έστω και για λίγο, για ένα φιλί στα πεταχτά, για μια αγκαλίτσα, θα φτάνει και θα περισσεύει για να αποκτούν οι άχρωμες και άοσμες ημέρες της ρουτίνας τα χρώματα του ουράνιου τόξου και την απριλιάτικη ευωδιά των λουλουδιών και της φύσης που ξυπνάει...

Έλεγα ότι μπορεί και να μη σε χρειαστώ, ότι με παίρνει να στηριχτώ στις δικές μου δυνάμεις για να προχωρήσω...Πόσο λάθος είχα...Έχω μπλοκάρει κι έχω εισέλθει σ'έναν φαύλο κύκλο εξαιτίας της απουσίας σου...Πάω να κάνω δύο βήματα και αμέσως ζαλίζομαι και τρικλίζοντας επιστρέφω στο σημείο από όπου ξεκίνησα...Κάθε φορά και πιο νικημένος και πιο «άδειος»...Έχω ανάγκη από την αύρα σου να με αναζωογονήσει...Πόση αντίθεση κάνει το ζωηρό άλικο χρώμα της με το αρρωστημένο γκρίζο της δικής μου...

Που είσαι;Ποια ίχνη πρέπει να ακολουθήσω για να σε βρω; Δεν το γνωρίζω...

«Insecure...what you're gonna do...feel so small they could step on you...called you up...answer machine...when the human touch is what I need, what I need, what I need...is you...I need you...»

Τα πράγματα που νοσταλγώ πιο πολύ στη ζωή είναι αυτά που ποτέ δεν έζησα...