Everybody hurts...

Νέο ρεκόρ διαδρομής σήμερα! 2 ώρες και 15 λεπτά για να διανύσω 28 χιλιόμετρα για να φτάσω στη δουλειά μου!!! Δεν σας κρύβω ότι έφτασα στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού! Και κατάθλιψης! Ευχήθηκα να είχα στην κατοχή μου 2 τεράστια ηχεία, τα πιο μεγάλα και ισχυρά ηχεία στην ιστορία της ανθρωπότητας! Θα τα είχα παρατάξει εκατέρωθεν της Εθνικής Αθηνών-Λαμίας στο ύψος των τριών γεφυρών, εκεί που είναι το μεγαλύτερο πήξιμο και τα αυτοκίνητα ήταν εντελώς ακινητοποιημένα. Την κατάλληλη στιγμή, τη στιγμή της κορύφωσης της απελπισίας των χιλιάδων οδηγών, θα έδινα το σήμα και τα θεόρατα ηχεία θα άρχιζαν να παίζουν το "Everybody hurts" των REM. Ο ήχος θα ήταν καθαρός σαν κρύσταλλο και τόσο ισχυρός ώστε να υπερκαλύπτει όλα τα χαζο-λαϊκο-r'n'b-pop-οειδή κατασκευάσματα καθώς και τις ηλίθιες, εκνευριστικές διαφημίσεις και τους ακόμη πιο ηλίθιους ραδιοφωνικούς παραγωγούς, που είμαστε αναγκασμένοι να υφιστάμεθα καθημερινά όσοι ακούμε πρωινά προγράμματα του ελληνικού ραδιοφώνου. Και στη συνέχεια...ελπίζω να έχετε δει όλοι το βιντεοκλιπ! Σε μια μοναδικά συγχρονισμένη και εκτελεσμένη στην εντέλεια κίνηση, όλοι οι ταλαίπωροι οδηγοί-θύματα θα ανοίγαμε τις πόρτες των αυτοκινήτων μας και θα βγαίναμε έξω. Θα τεντωνόμασταν για λίγα δευτερόλεπτα έτσι ώστε να ξεμουδιάσουν τα μέλη μας, και στη συνέχεια θα αρχίζαμε να προχωράμε, εγκαταλείποντας τα αυτό-κινούμενα χελωνάκια μας (το δικό μου φέρνει κιόλας στο σχήμα!). Θα βαδίζαμε με βήμα σταθερό κι αποφασιστικό κι έναν αέρα απόλυτης ελευθερίας και εξάρτησης από κανένα. Θα επικρατούσε η απόλυτη σιωπή, όμως. Κανείς δε θα μιλούσε.

Κάποια στιγμή θα φτάναμε στο κέντρο της Αθήνας. Θα συναντούσαμε τους απεργούς διαδηλωτές. Εκείνοι με το που θα μας έβλεπαν θα σταματούσαν αμέσως να φωνάζουν συνθήματα και όλη η οργή τους θα εκτονονώταν στη στιγμή. Από τα μεγάφωνα της οδού Πανεπιστημίου θα σταματούσε να παίζεται το "Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες" και τη θέση του θα έπαιρνε η υπέροχη μελωδία του Michael Stipe και της μπάντας του. Αγκαλιασμένοι όλοι, οδηγοί κι απεργοί, και πάντα μέσα σε απόλυτη σιωπή θα φτάναμε έξω από τη Βουλή. Θα ήταν μέρα απαρτίας για το Ελληνικό Κοινοβούλιο, συνεπώς και οι 25 βουλευτές που θα συνεδρίαζαν με θέμα την αύξηση των αποδοχών τους, θα έβγαιναν έξω στο προαύλιο μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Εγώ στο σημείο αυτό μόνος θα προχωρούσα λίγα βήματα μπροστά από το ακινητοποιημένο πλήθος και θα στεκόμουν μπροστά από τον πρωθυπουργό. Εκείνος θα καταλάβαινε, δε θα χρειαζόταν να πω λέξη. Ήδη, θα είχε ενημερωθεί ότι μια ανάλογου τύπου κατάσταση συμβαίνει ταυτόχρονα σε κάθε πόλη του κόσμου. Από το Σύδνεϋ έως το Ρέϊκιαβικ και από το Κέιπ Τάουν ως το Βλαδιβοστόκ. Ο πρωθυπουργός θα μου ψιθύριζε κάτι στο αυτί. Θα γύριζα προς το πλήθος. Με ένα νεύμα μου, την απόλυτη σιωπή θα τη διαδέχονταν αλαλαγμοί χαράς και ιαχές ενθουσιασμού. Εκείνη τη στιγμή ένα τρελό πάρτυ θα ξεσπούσε σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας το οποίο θα διαρκούσε επί μήνες ολόκληρους.

Η συνέχεια? Όταν θα κόπαζαν τα ξέφρενα πανηγύρια και θα ξενέρωνε όλος ο κόσμος από το επί σειρά μηνών μεθύσι, θα ανακηρυσσόμουν ομόφωνα επίτιμος ευεργέτης της ανθρώπινης φυλής και θα αποκαλυπτόταν επιτέλους η αληθινή μου ταυτότητα, δηλαδή του ύπατου αρμοστή του ηλιακού μας συστήματος, διορισμένου από τη Παν-γαλαξιακή επιτροπή. Σε ένδειξη ευγνομμωσύνης η ανθρωπότητα θα μου παραχωρούσε τη Νήσο του Πάσχα όπου και θα έκτιζα τη λιτή μου 15όροφη βίλα εκτάσεως μόλις 25.000 στρεμμάτων. Θα ήταν καλεσμένοι όλου του κόσμου οι "καταραμένοι", οι απόκληροι, εκείνοι που γνωρίζουν την "11η εντολή" αν με πιάνετε, και το τρελό πάρτι θα συνεχιζόταν μέχρι τη συντέλεια του κόσμου η οποία παρεπιμπτόντως θα συμπίπτει με το δικό μου θάνατο (θα στραβοκαταπιώ ένα φουντούκι), μιας και ως γνωστόν, ο κόσμος μας είναι ένα όνειρο που υπάρχει μόνο στο μυαλό μου!!!

Ναι, αυτά που λέτε και....ΕΣΥ ΕΚΕΙ!!!! ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ??? ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙΣ ΤO REPORT ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΧΑΖΟΛΟΓΑΣ??? ΓΥΡΝΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΤΕΜΠΕΛΟΣΚΥΛΟ!!! ΡΕΜΑΛΙ!!!!!
-Μμμάλισττα κύριε διευθυντά...

Και....πάμε: δέκα μείον πέντε μείον πέντε, έξη διά δύο συν οχτώ, είκοσι φορές το δεκαπέντε, έντεκα κι εφτά δεκαοχτώ.....

Και...τελικά το λάθος υπάρχει κατά βάθος ή μήπως είναι μπροστά μας φάτσα κάρτα και δε θέλουμε να το δούμε???