Χ.Φ.Λ. Μέρος Α.

Ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Αυτός ο τόσο εκκεντρικός και φιλάσθενος άνθρωπος ήταν ένας από τους πιο ευρυμαθείς ανθρώπους της εποχής του (1880-1930, την περίοδο που παρατηρήθηκε ένας πρωτοφανής οργασμός δημιουργικότητας σχεδόν σε κάθε πεδίο ανθρώπινης δραστηριότητας: επιστήμες, τέχνες, πολιτική, ένας οργασμός που είχε ως αποτέλεσμα μια εκπληκτική ώθηση προς τα εμπρός της ανθρωπότητας, ένα άνευ προηγουμένου συλλογικό άλμα. Δυστυχώς όμως, η ανασχετική επίδραση των 2 παγκοσμίων πολέμων σε αυτή την ορμητική πορεία υπήρξε καταλυτική) ο οποίος παρ'όλο το μέτριο συγγραφικό του ταλέντο έφτασε στο σημείο να γράψει διηγήματα που αποτελούν αληθινά αριστουργήματα φαντασίας και τρόμου. Η επιτυχία του Λάβκραφτ συνίσταται στο ότι κατόρθωνε μέσα από τα διηγήματα του να μεταδώσει με πολύ παραστατικό τρόπο την ατμόσφαιρα άλλοτε του ονείρου, άλλοτε του τρόμου, άλλοτε του αλλόκοτου και του υπερφυσικού. Να σημειώσω εδώ ότι για να νιώσεις στο πετσί σου σε όλο τους το εύρος τις απόκοσμες διηγήσεις του Χ.Φ.Λ. επιβάλλεται να τον διαβάσεις στα αγγλικά. Αν όμως προτιμάς τα ελληνικά απόφυγε ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ τις μεταφράσεις του Κάκτου!!! Είναι απελπιστικά φρικτές!!! Τις καλύτερες μεταφραστικές δουλειές πάνω στο Λάβκραφτ τις έχει κάνει ο Γ.Μπαλάνος σίγουρα, κι από εκεί και πέρα και του Αιόλου κουτσά στραβά διαβάζονται.

Οι ιστορίες του Λάβκραφτ, εκ πρώτης όψεως και στα μάτια ενός "μέσου" αναγνώστη (ο οποίος αναγιγνώσκει απλά ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα και δεν εμβαθύνει περισσότερο στα όποια νοήματα μπορεί να κρύβονται κάτω από την επιφάνεια) θα φανούν σαν "παραμυθάκια" και "ιστορίες τρόμου για μικρά παιδάκια".Ε, το πολύ πολύ κάποιος να εγκωμιάσει τη δυνατότητα του συγγραφέα να δημιουργεί αυτές τις ιδιαίτερες ατμόσφαιρες στις ιστορίες του και ίσως να παραδεχθεί ότι ένιωσε μια μικρή ανατριχίλα διαβάζοντας τις αργά το βράδυ. Όμως, αν μείνεις απλά εκεί είναι να σαν μην έχεις διαβάσει ποτέ Λάβκραφτ. Αν όμως επιχειρήσεις να καταδυθείς τρόπον τινά σε κάποιες λεπτομέρειες των έργων του, στο πως εκτυλίσσεται η πλοκή τους, στις περιγραφές τοπίων κι ανθρώπων, και είσαι και λίγο υποψιασμένος, ξέρεις και δυο πραγματάκια παραπάνω από τον "μέσο άνθρωπο" που έλεγα παραπάνω, αρχίζεις και διακρίνεις ένα ιδιαίτερο pattern. Ένας αόρατος σκελετός, μια ιδιότυπη συνδετική ουσία διαφαίνεται πίσω από το έργο του. Εγώ θα πω απλά ότι η κυρίαρχη πεποίθηση που προκύπτει φαίνεται να είναι η εξής: Η εξουσία που ο άνθρωπος νομίζει ότι έχει πάνω στη Γη είναι φαινομενική, είναι μια κολοσσιαία συλλογική αυταπάτη. Πανάρχαιες αλλά και σύγχρονες παραδόσεις και μυθολογίες κάνουν νύξεις για την ύπαρξη κάποιων κοσμικών ("Cosmos"=Σύμπαν, συμπαντικών) δυνάμεων και καταστάσεων, που είναι μάλλον αδύνατο να τις συλλάβει ο περιορισμένος ανθρώπινος νους στην ολότητά τους. Όταν αυτές οι Δυνάμεις εκδηλώνονται, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τη μικρότητα και την ασημαντότητα του. Επειδή όμως το σοκ παραείναι ισχυρό για το υπετροφικό εγώ του, προτιμά να υποκρίνεται ότι δεν υφίστανται καν τέτοιου τύπου καταστάσεις και να οχυρώνεται και να αυτοπεριχαρακώνεται πίσω από τα πανύψηλα και κατ'αυτόν ακλόνητα (κούνια που τον κούναγε!) τείχη του πολιτισμού του και της απόλυτης κυριαρχίας του "ορθού λόγου" ή του "Θεού", ανάλογα την περίσταση, που ο ίδιος φυσικά έχει δημιουργήσει.

(Βλέπετε όσο κι αν ισχυριζόμαστε ότι έχουμε συνειδητοποιήσει την ασημαντότητα μας σε σχέση με το αχανές Σύμπαν, η καθημερινή πρακτική μας φανερώνει ότι θεωρούμε τους εαυτούληδες μας, και κατ'επέκταση τον συλλογικό μας εαυτούλη, την ανθρωπότητα δηλαδή, το κέντρο αναφοράς των πάντων).

Δε θα επεκταθώ περισσότερο προς το παρόν. Θα συνεχίσω σε επόμενο post τα περί του έργου του Λάβκραφτ και κάποια συμπεράσματα που προσωπικά έχω εξάγει από το έργο του και κυρίως επαναλαμβάνω όχι τόσο από τα εμφανή στοιχεία, αλλά από αυτά που υπονοούνται. Αν καταφέρεις και διαβάσεις τον Λάβκραφτ ανάμεσα στις γραμμές, τότε αρχίζεις να βλέπεις τον κόσμο μας από μία διαφορετική οπτική γωνία και συνειδητοποιείς την ύπαρξη καταστάσεων που ενστικτωδώς και αταβιστικά το μυαλό σου σε πειθαναγκάζει να τα αγνοείς και να ενεργείς σαν να μην υπάρχουν!

Κλείνοντας απλά αυτό το post δύο μικρά κουιζάκια για τους γνωρίζοντες περί τον Λάβκραφτ:

1) Πως συνδέεται το έργο του εν λόγω συγγραφέα με τη διαφήμιση με τη μεγαλύτερη ίσως απήχηση κι αντίκτυπο στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, την περίφημη πρόσφατη διαφήμιση της συνδρομητικής ψηφιακής τηλεόρασης που καθιέρωσε ως σλόγκαν στην ελληνική κοινωνία τη φράση: "Put the kots down slowlllyy!"?

2)Ποια η διασύνδεση μεταξύ του έργου του συγγραφέα και του ανεκπλήρωτου πόθου του μεγάλου νομπελίστα φυσικού και κορυφαίας προσωπικότητας της επιστήμης του 20ου αιώνα Ρίτσαρντ Φάϋνμαν?

Είμαι σίγουρος ότι το απόκοσμο χρώμα που έχει σήμερα ο αττικός ουρανός θα ενέπνεε τον Χάουαρντ να συγγράψει ένα από τα καλύτερα του "εφιαλτικά" αριστουργήματα...

Ο Εσωτερικός δυνάστης

Με αφορμή ένα post του Old Boy

"Το τρίτο σου μάτι, με κατασκοπεύει, όλα τα βλέπει, όλα τα ξέρει και τ'απαγορεύει.."

Υπάρχει ένας έμφυτος εσωτερικός μηχανισμός μέσα στον καθένα από εμάς, που ο κύριος ρόλος του είναι να συμβάλλει στην αυτολογοκρισία μας.
Είναι μια ψυχρή, ουδέτερη εσωτερική φωνή που σχολιάζει και κριτικάρει την κάθε μας πράξη, τον κάθε μας λόγο, την κάθε μας σκέψη και φαίνεται να μην επηρεάζεται από την όποια συναισθηματική μας κατάσταση αλλά να δρα παράλληλα κι ανεξάρτητα από αυτήν. Υπό συνθήκες λειτουργεί ευεργετικά: όταν είσαι τσαντισμένος ή πολύ συναισθηματικά φορτισμένος γενικά, τείνεις να βλέπεις τα πράγματα κάπως μονόπλευρα και εκείνες τις στιγμές έχεις πραγματικά ανάγκη ένα αντίβαρο. Αυτό το αντίβαρο έρχεται να στο προσφέρει αυτός ο μηχανισμός που ενεργεί πάντοτε ως μια ψύχραιμη, ορθολογική φωνή που συνήθως σε αποτρέπει από το να αντιδράσεις με ακραίο τρόπο και σε κάνει να δεις τα πράγματα λίγο πιο λογικά (από τη σκοπιά του κοινού νου) και αποστασιοποιημένα κι έτσι να μπορέσεις να ηρεμήσεις και να μην αντιμετωπίσεις το πρόβλημα σου εν βρασμώ ψυχής.

Υπό άλλες συνθήκες όμως ο ρόλος του μηχανισμού αυτού μπορεί να είναι πολύ ανασχετικός. Όταν θες να τολμήσεις πραγματικά να κάνεις κάτι ξεχωριστό, όταν θες να ρισκάρεις, να κάνεις μια υπέρβαση, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τα επικρατούντα ήθη της εποχής σου, αυτός ο μηχανισμός, από τη φύση του συντηρητικός, μετριοπαθής και "τετραγωνισμένος" επιχειρεί να σε γειώσει και να σε αποτρέψει από το όποιο ρίσκο, την όποια τολμηρή ενέργεια εκθέτοντας σου υπερτονισμένες τις τυχόν αρνητικές κι επιβλαβείς επιπτώσεις που μια "απερίσκεπτη" ενέργεια σου μπορεί να έχει. Γεννάει εντός σου τύψεις, ενοχές και μια ψυχοφθόρο ενδοσκόπηση. Σε κάνει υπερβολικά διστακτικό κι αναβλητικό. Καταλήγεις να σκέφτεσαι όπως ο τύπος σ'εκείνο το ανέκδοτο με τον γρύλλο (Τι θα γίνει αν κάνω αυτό και τι θα γίνει αν κάνω το άλλο και τι θα γίνει αν κάνω αυτό που ίσως επιφέρει το άλλο) και μοιραία αυτοπαγιδεύεσαι και καταλήγεις να μην κάνεις τίποτα.

Πρέπει να μάθουμε να απενεργοποιούμε κατά διαστήματα τον εσωτερικό μας αυτό δυνάστη. Ή έστω να τον αγνοούμε πιο συχνά. Ουδεμία συζήτηση ότι σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πάρα πολύ χρήσιμος. Όμως αν η συνεχής αυτολογοκρισία παίρνει το πάνω χέρι, τότε το χάσαμε το παιχνίδι. Η στασιμότητα και το βάλτωμα μας περιμένουν στη γωνία. Μαζί τους δεν αργούν να φτάσουν ο δογματισμός, η ξεροκεφαλιά και ο φανατισμός. Η "κατάχρηση εξουσίας" του εσωτερικού δυνάστη παράγει όντα άβουλα, άτολμα, ανεύθυνα, φοβισμένα. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε και πολύ γύρω μας για να τους εντοπίσουμε, αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που καθημερινά συναναστρεφόμαστε.

Παιδιά, ας γίνουμε λίγο πιο αυθόρμητοι,ας παίξουμε και λίγο, ας χορέψουμε με τη φωτιά. Δεν επιτρέπεται να φοβόμαστε και να είμαστε καχύποπτοι με το καθετί. Έτσι δεν προχωράμε καθόλου. Όχι άλλη προβλεψιμότητα, όχι άλλη ησυχία, τάξη κι ασφάλεια. Ο αυθορμητισμός δεν είναι πάντοτε βλαβερός, καλό είναι να το έχουμε υπόψη μας. Χρειάζεται αγώνας και πάλη εσωτερική συνεχής, βέβαια! Οι παγιωμένες καταστάσεις δεν τιθασεύονται εύκολα. Πανάρχαιοι αποτρεπτικοί μηχανισμοί και προστατευτικά φίλτρα που έχουν μια προϊστορία μεγαλύτερη του ίδιου του ανθρώπου δεν λυγίζουν έτσι εύκολα! Θέλει τρόπο το πράγμα. Να μάθουμε να ελισσόμαστε και να ξεγελάμε τον ίδιο μας τον εαυτό ορισμένες φορές. Να παρακάμπτουμε αυτό το πανάρχαιο και ακατάβλητο κομμάτι του εγκεφάλου μας, αλλά να το κάνουμε συνειδητά και εν γνώσει μας.

Και όταν ο "τύραννος" βγαίνει οφ έστω και για λίγο τότε πόσο αλλάζει ραγδαία ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα. Η αίσθηση δεν περιγράφεται με λόγια, είναι η αίσθηση μιας πρωτοφανούς ελευθερίας και ξεγνοιασιάς! Συνήθως βέβαια, δεν κρατάει για πολύ και γρήγορα προσγειώνεσαι, συχνά κι ανώμαλα! Όμως, αχχχχ, βίωσες για λίγο κάτι τόσο γλυκό και μεθυστικό που θα σε γεμίσει ελπίδα κι αισιοδοξία ότι όντως υπάρχει και κάτι πέρα από τη μίζερη, μουντή καθημερινότητα σου! Και θα κυνηγάς μετά ιερής μανίας να ξαναφτάσεις και να ξαναζήσεις μια ανάλογη σχεδόν εκστατική εμπειρία! Γιατί τώρα έχεις δει και έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις τι σημαίνει στ'αλήθεια μαγεία!

Έχεις μια πρώτη γεύση του πως είναι να καλωδιώνεσαι με το υπερπέραν!

Δίλημμα

Το δίλημμα.

Δεν το περίμενε. Δηλαδή, το ότι ίσως θα εμφανιζόταν κάποιας μορφής δίλημμα θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ανέμενε. Πίστευε βέβαια ότι το θέμα είχε παγώσει κι ότι δεν επρόκειτο να ξαναασχοληθεί ή να ειδοποιηθεί. Όμως ακόμη και να γινόταν αυτό, (πίστευε ότι) γνώριζε πώς θα αντιδρούσε. Ικανοποιημένος που θα είχε πετύχει το στόχο του και θα είχε αυτεπιβεβαιωθεί σε μεγάλο βαθμό, θα έλεγε ένα ευγενικό και κάπως αφ'υψηλού "όχι" και θα συνέχιζε την προδιαγεγραμμένη (;) πορεία του.

Όταν τελικά ήρθε η ειδοποίηση, η πρώτη του αντίδραση ήταν ελαφρώς μουδιασμένη. Αντί να αρνηθεί ευθέως, όπως φανταζόταν ως τότε ότι θα έπραττε, ζήτησε κάποιο χρόνο να το σκεφτεί δεδομένου ότι, όπως δικαιολογήθηκε, "οι υπάρχουσες συνθήκες έχουν αισθητά βελτιωθεί και ως εκ τούτου θα ήταν ίσως το πιο συμφέρον να μην μετακινηθεί από την παρούσα θέση", δικαιολογία η οποία ίσχυε ουσιαστικά κατ'ελάχιστο βαθμό. Παρ'όλα αυτά ζητούσε χρόνο έτσι ώστε να "μελετηθούν και αναλυθούν πιο μεθοδικά τα υπέρ και τα κατά της κάθε κατάστασης και έτσι να προέκυπτε μια ώριμη απόφαση". Του δόθηκαν 2 μέρες. Έκπληκτος έμαθε ότι οι διαδικασίες είχαν ήδη προχωρήσει αρκετά. Είχε ληφθεί ως δεδομένο η θετική του απάντηση. Το ότι παρουσιάστηκε σκεπτικός και ζήτησε κάποιο περιθώριο χρόνου εξέπληξε αρκετά την άλλη πλευρά, όμως όχι περισσότερο από όσο εξέπληξε τον ίδιο. "Μάλλον περίμενα να προσφερθεί χαμηλότερο αντάλλαγμα, γι'αυτό και ξαφνιάστηκα", συμπέρανε. Όπως και να'χε μετά από 2 ημέρες θα εισέπρατταν την τελική του άρνηση και η ιστορία αυτή θα τερματιζόταν.

Οι 2 ημέρες πέρασαν. Το πρωί ξύπνησε και παραδέχτηκε ότι προβληματιζόταν πέρα από όσο θα μπορούσε να το θεωρεί φυσικό ο ίδιος. Όσο η ώρα της εκ νέου επικοινωνίας (εκεί όπου υποτίθεται θα διατύπωνε τη ρητή και κατηγορηματική του άρνηση) πλησίαζε τόσο οι αμφιβολίες τον ζύγωναν. Δεν είχε σκοπό να το κάνει, αλλά το συζήτησε με δύο άτομα που συμπαθούσε κι εμπιστευόταν πολύ, κι αυτή ήταν μια ακόμη πράξη του που τον προβλημάτισε. Ο ένας διατύπωσε άμεσα και ξεκάθαρα την άποψη του, ο άλλος (που ήταν πάντως πιο λεπτή η θέση του) συγκαλυμμένα. Τον συμβούλευσαν ότι μάλλον το πιο σωστό βήμα για εκείνον θα ήταν να μετακινηθεί. Τα φίδια άρχιζαν να τον ζώνουν ακόμη πιο πολύ. Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι το ζήτημα τον απασχολούσε πλέον έντονα. Άρχιζε να αμφιταλαντεύεται και στο χρονικό αυτό σημείο κυρήχθηκε η έναρξη μιας εντονότατης εσωτερικής διαμάχης σχετικά με το τι όφειλε να πράξει. Οριοθέτησε τον άμεσο στόχο του: ήθελε κι άλλο χρόνο να το σκεφτεί. Ακολουθούσε Σαββατοκύριακο και ήθελε να το εκμεταλλευτεί για να αναλογιστεί πλέον σοβαρά τα υπέρ και τα κατά της κάθε απόφασης. Επικοινώνησε. Η παράταση χρόνου του δόθηκε. Η άλλη πλευρά βρήκε την ευκαιρία να επιδοθεί σε μια σύντομη επιχειρηματολογία προκειμένου να τονίσει πόσο επιθυμητός ήταν αφού είχαν εκτιμηθεί τα προσόντα του και η ηλικία του, καθώς και του εξέθεσε όλα τα οφέλη που θα αποκόμιζε αν έκανε το μεγάλο βήμα και αποχωρούσε από την τωρινή του θέση για να μεταπηδήσει σε εκείνους. Ο προβληματισμός του εντάθηκε. Του ήταν πλεόν αδύνατο να υποκριθεί πως δεν υφίστατο κανένα δίλημμα. Έπρεπε να το σκεφτεί πολύ πολύ σοβαρά πλέον καθώς άρχιζαν να εμφανίζονται να συνοδεύουν την απόφαση μετακίνησης του σημαντικότατα πλεονεκτήματα, που δεν τα είχε αναλογιστεί προηγουμένως ή τα είχε υποτιμήσει πλήρως. Ευτυχώς η μέρα εκείνη ήταν αρκετά χαλαρή λόγω κάποιας γιορτής κι έτσι κατόρθωσε να διατηρήσει μια σχετική ηρεμία.

Το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε στάθηκε ένα διαρκές μαρτύριο για εκείνον. Εξέταζε κάθε λεπτό που περνούσε εκατοντάδες φορές τα υπέρ και τα κατά της κάθε απόφασης. Αυτό όμως ή εσωτερική αντιπαράθεση επιχειρημάτων δεν γινόταν με νηφαλιότητα, αποστασιοποίηση και ψυχραιμία. Αντίθετα, η διαμάχη που είχε ξεκινήσει εντός του την προηγούμενη ημέρα είχε πλέον φουντώσει για τα καλά κι είχε εξελιχθεί σε μια απίστευτη θύελλα που τον κατέτρωγε και τον λύγιζε. Μάταια προσπαθούσε να ηρεμήσει και να καταλήξει κάπου, ήταν απλώς αδύνατο. Τη μία φορά καθόταν επί δύο ώρες στον καναπέ του ακούνητος, αμίλητος κι ανέκφραστος. Θύμιζε έντονα τον Μπιλ Μάρρεϋ σ'εκείνες τις σκηνές από τα Τσακισμένα Λουλούδια όπου καθόταν με το ίδιο αξιολύπητο, καταθλιπτικό ύφος στον καναπέ του επί ώρα αμέτρητη. Την άλλη, περπατούσε πάνω κάτω στο σπίτι του ασταμάτητα έχοντας διανύσει απόσταση ίσως χιλιομέτρων ενώ η σκέψη του γύριζε αενάως στα ίδια μονοπάτια και κατέληγε αναπόφευκτα στα ίδια αδιέξοδα. Ένιωθε σα να είχε παγιδευτεί σε ένα βρόχο θετικής ανάδρασης όπου κάθε επανάληψη δυνάμωνε την αντίφαση και την αμφιβολία, αντί να την εξασθενεί. Ήταν όπως όταν θες να βγάλεις ένα αγκάθι αχινού από το πόδι σου και η προσπάθεια σου αυτή καταλήγει τελικά στο αντίστροφο αποτέλεσμα, να το σπρώξει δηλαδή ακόμη πιο βαθιά. Κι ενώ από τη μία ήθελε να περάσει ο χρόνος για να φτάσει το πρωί της Δευτέρας και να αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να επιλύσει το δίλημμα και να σταματήσει η τυραννία του, από την άλλη ευχόταν να είχε στη διάθεση του περισσότερο χρόνο έτσι ώστε, όχι να επεξεργαζόταν καλύτερα τις παραμέτρους και τον αντίκτυπο που θα είχε η κάθε επιλογή, αφού ούτως ή άλλως αυτή η επεξεργασία είχε ήδη γίνει πάρα πολλές φορές διεξοδικά σε διάστημα 2 ημερών, αλλά για να αργούσε να φτάσει (ή και να μην ερχόταν ποτέ) εκείνη η ανεπιθύμητη στιγμή που θα υποχρεωνόταν να απορρίψει τη μια από τις δύο επιλογές του. Κι αυτό γιατί ένιωθε ότι οι Ερινύες του εναλλακτικού μέλλοντος που θα χανόταν αναπόφευκτα, ως συνέπεια της απόρριψης εκ μέρους του μιας εκ των δύο αμοιβαία αποκλειομένων επιλογών, θα τον κυνηγούσαν για αρκετό καιρό. Βλέπετε, το κάθε ένα από τα δύο αυτά εναλλακτικά μέλλοντα που συνδεόταν άρρηκτα με την αντίστοιχη επιλογή υποσχόταν πολλά.

Το ένα ήταν μια χρονικη παρέκταση αυτού που ήδη βίωνε και του προσέφερε η υπάρχουσα θέση που κατείχε. Το βασικό πλεονέκτημα σε αυτήν την περίπτωση ήταν μια μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων κι επιλογών. Όντας μην έχοντας καταλήξει ως προς τους ακριβείς του στόχους σε αυτή τη ζωή (προς το παρόν μόνο ένα ασαφές περίγραμμα υπήρχε στο μυαλό του) δεν ήθελε να δεσμευτεί εξ ολοκλήρου κάπου όπου εκ των υστέρων πιθανότατα θα ένιωθε παγιδευμένος και θα είχε χάσει πολύτιμο χρόνο. Από την άλλη πολλή στασιμότητα άρχιζε να συσσωρεύεται και φοβόταν το βάλτωμα και το τέλμα που κάποια στιγμή μοιραία θα επήρχετο.

Το άλλο ήταν πολλά υποσχόμενο ως προς τη σταδιοδρομία του. Τη συγκεκριμένη θέση την περιέβαλε σαφώς περισσότερο κύρος απ'ότι την τρέχουσα. Οι πρροπτικές ήταν πολύ ευοίωνες. Όμως απαιτούσε σχεδόν πλήρη αφοσίωση εκ μέρους του, κάτι που δεν γνώριζε αν ήταν έτοιμος να το κάνει στο συγκεκριμένο στάδιο της ζωής του. Επίσης μπορεί να είχε συμβολή στην βελτίωση της προσωπικής του ζωής μπορεί όμως και να την χαντάκωνε ακόμη περισσότερο, τα δύο αυτά ενδεχόμενα προέβαλαν εξίσου πιθανά.

Το βράδυ της Κυρίακής προς Δευτέρα ο ύπνος του ήταν εξαιρετικά ταραγμένος. Κοιμήθηκε λιγοστές ώρες, όντας υπεραγχωμένος και τα όνειρα του ήταν εφιαλτικά με ρεαλιστικό τρόπο και ρεαλιστικά με εφιαλτικό τρόπο (ότι χειρότερο για ένα όνειρο να είναι ρεαλιστικό), θυμίζοντας έντονα καφκικό μυθιστόρημα.

Ξύπνησε πολύ πριν σημάνει το ξυπνητήρι. Ήταν πρωί Δευτέρας. Ετοιμάστηκε με μηχανικές κινήσεις, σαν ρομπότ. Το μυαλό του θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο. Πίεσε τον εαυτό του να συνέλθει. Έπρεπε να κατασταλάξει, να αποφασίσει. Με βαθιά απογοήτευση έβλεπε τον εαυτό του να διολισθαίνει σε ανορθόδοξες μεθόδους, σε ψυχαναγκαστικά "παιχνίδια": Μια τρίχα ήταν κολλημένη στο βάθος της λεκάνης της τουαλέτας του, λίγο πιο πάνω από εκεί που βρισκόταν η επιφάνεια του νερού. Τράβηξε το καζανάκι. Περίμενε να καταλαγιάσει και πάλι το νερό και να βρεθεί η επιφάνεια του στο προηγούμενο ύψος της. Παρατήρησε ότι η τρίχα παρέμεινε πεισματικά κολλημένη στο ίδιο σημείο. Έφτυσε προς το μέρος της. Η τρίχα δεν έφυγε, αλλά πήρε το σχήμα ενός αντεστραμμένου 6 όπως την κοίταζε. Για κάποιο λόγο, έπιασε τον εαυτό του να το εκλαμβάνει ως "σημάδι" ότι πρέπει να παραμείνει στην ίδια θέση. Σκέφτηκε ότι άλλοτε θα μάλωνε τον εαυτό του που σκέφτεται τέτοιες βλακείες αλλά ούτε αυτό δεν είχε το κουράγιο να κάνει. Βιαστικά τώρα ολοκλήρωσε τις ετοιμασίες του και βγήκε από το σπίτι, κλείδωσε, κατέβηκε στο πάρκινγκ, μπήκε στο αμάξι του και ξεκίνησε.

Στο δρόμο το αποφάσισε. Θα έμενε. Γιατί? Μπορούσε να σκεφτεί δεκάδες λόγους που θα δικαιολογούσαν είτε τη μία είτε την άλλη επιλογή και το είχε ήδη κάνει ατέλειωτες φορές τις προηγούμενες ημέρες. Όμως έκείνη τη στιγμή η απάντηση στο ερωτηματικό γιατί ήταν ένα ξερό : "Γιατί έτσι".

Έφτασε. Ανέβηκε επίτηδες με το ασανσέρ, που δεν το χρησιμοποιούσε σχεδόν ποτέ, προτιμούσε τις σκάλες στις εντός του κτιρίου μετακινήσεις του για να μη σκουριάσει εντελώς. Ήθελε όμως εκείνη την ημέρα να δει τον εαυτό του να αντανακλάται εμπρός και πίσω σε άπειρα είδωλα στους δύο αντικριστόυς καθρέφτες του κουβουκλίου. Όπως ο Νίο στο Μάτριξ. Οι λόγοι αυτής του της ασυνήθιστης παρόρμησης ήταν μάλλον ασυνείδητοι και ψυχολογικοί. Ήθελε ίσως να έχει μια ψευδαίσθηση ότι είναι άτρωτος και αλάνθαστος. Κι ο ένας εαυτός να έκανε τη λάθος επιλογή, οπωσδήποτε κάποιος άλλος σε ένα παράλληλο σύμπαν θα έκανε τη σωστή.

Το γραφείο ήταν ως συνήθως μια ογκώδης και χαώδης μάζα από χαρτιά και φακέλους. Σε όποιον του έκανε παρατήρηση, απαντούσε συνήθως ότι το να τα έχει έτσι χύμα τον βολεύει πολύ καλύτερα. Είχε φτάσει σχετικά νωρίς και στον τελευταίο όροφο βρισκόταν μόνο αυτός κι η καθαρίστρια.

Κάθησε στην καρέκλα. Ακούμπησε τους αγκώνες του στο γραφείο στηρίζοντας με τα χέρια του το πρόσωπό του και κοίταζε σταθερά τη συσκευή του τηλεφώνου για κανά πεντάλεπτο. Το μυαλό πια δε σκεφτόταν. Απλώς περίμενε τη διεκπεραίωση της υπόθεσης. Σήκωσε το ακουστικό. Πάτησε βιαστικά 11 νούμερα. Περίμενε. Στο τρίτο "τουτ" μια ζωηρή γυναικεία φωνή αποκρίθηκε:

-"Παρακαλώ;"

-"Καλημέρα! Η κυρία Μ.;"

-"Η ίδια. Ποιος τη ζητεί;"

-"Είμαι ο..."

. . .

Η συνομιλία δεν κράτησε παραπάνω από 30 δευτερόλεπτα. Αφού κατέβασε το ακουστικό, σηκώθηκε, έκανε μια βόλτα στο δωμάτιο και στάθηκε στο παράθυρο που κοίταζε προς μια από τις κεντρικότερες οδικές αρτηρίες της πόλης. Ανασήκωσε τις γρίλλιες και κοίταξε έξω από το τζάμι. Αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Πέρα στο βάθος απλωνόταν η Δυτική πλευρά της πόλης. Το χιονισμένο βουνό έστεκε σιωπηλό και επιβλητικό στο φόντο και φάνταζε σαν το τείχος που προστάτευε την πόλη από κάθε λογής επίδοξο εισβολέα. Χάζεψε για μερικά λεπτά και τελικά επέστρεψε πίσω στη θέση του. Άνοιξε τον υπολογιστή. Συνδέθηκε με το Διαδίκτυο και πληκτρολόγησε μια ηλεκτρονική διεύθυνση και εν συνεχεία κάποιους κωδικούς πρόσβασης. Στάθηκε σκεφτικός για λίγο μπροστά σε ένα ολόλευκο πλαίσιο. Στη συνέχεια άρχισε αργά να πληκτρολογεί:

"Το δίλημμα.

Δεν το περίμενε. Δηλαδή το ότι ίσως θα εμφανιζόταν κάποιας μορφής δίλημμα..."

. . .

This ae nighte

Να τι θα μπορούσε να τραγουδάει ο Τζακ-Τάιλερ Ντέρντεν στην τελευταία σκηνή του Fight Club κι ενώ γύρω του το Σύμπαν καταρρέει:

This ae night this ae night
Everie night and alle
Fire and sleet and candlelighte
Destruction take thee alle

If from hence away thou'rt past
Everie night of alle
To winney muir thou comest at last
Destruction take thee alle

If ever thou gavest roof and flame
Everie night and alle
Pass thee by the standing stane
Destruction take thee alle

The standing stane when thou art past
Everie night and alle
To empty airt thou comest fast
Destruction take thee alle

From empty airt when thou art past
Everie night and alle
To alleman's end thou comest at last
Destruction take thee alle

And if thou holdest to anie thing
Everie night and alle
The ende thou cannae enter in
Destruction take thee alle

But if thou gardest nae thing at alle
Everie night and alle
To alleman's ende thou'll passe and falle
And destruction take thee alle